Czy Disney ukształtował to, jak widzisz świat?
Gwizdasz podczas pracy? Może wolisz po prostu dalej pływać. A może starasz się dopasować swoje fenomenalne kosmiczne moce do swędzącej, niecodziennej przestrzeni życiowej.
Jeżeli jakaś te zwroty teraz robią ich sposób z twój świadomości (ty jesteś mile widziany), then ja jest prawdopodobny ty jesteś dzieckiem Disney, wychowywałeś na miarowej diecie chirpy opowieści utrzymywać ciebie zajmowanego podczas gdy twój rodzice chwytają godzinę dla siebie.
Pokolenie, które obecnie zapełnia miejsca pracy, jak żadne inne przed nim, było karmione ucztą pełnometrażowych animacji w czasie swoich lat twórczych.
Mała Syrenka pojawiła się po raz pierwszy 30 lat temu, a niespełna pół roku później ukazała się na domowym wideo. Była to znacząca przerwa dla Disneya, który zazwyczaj czekał kilka lat zanim wypuścił filmy na VHS. Filmy, które pojawiły się w latach 90-tych - w tym Beauty and the Beast, następnie Aladdin, the Lion King, Pocahontas i dwa pierwsze filmy Toy Story - również pojawiły się na wideo około rok po ich premierze kinowej.
A potem przyszły DVD. Pierwszą animowaną płytą DVD Disneya była reedycja "Małej syrenki" w 1999 roku. Płyty DVD nie wymagały przewijania i po wielokrotnym oglądaniu były mniej podatne na zachłyśnięcie. Były idealną "elektroniczną opiekunką do dziecka".
Ale czy koktajl moralności, stereotypów i kropla magii Disneya miała jakiś trwały wpływ na to pokolenie dorosłych, którzy kiedyś pożerali te filmy jako dzieci? I czy może to mieć wpływ na to, jak zachowują się twoi koledzy w pracy, a nawet na twoją przyszłą karierę?
"Disney jest dość wszechobecny w naszej współczesnej kulturze" - mówi Martyn Griffin, ekspert w zakresie kulturowego postrzegania pracy i organizacji na Uniwersytecie Durham w Wielkiej Brytanii. "Domowe filmy wciąż pokazują dzieciom pomysły z filmów Disneya. Jeśli robią to od najmłodszych lat, to na pewno będzie to miało wpływ".
Pod względem wartości użytkowej, kreskówki te są nieszkodliwą rozrywką, ale niektórzy badacze wyrazili obawy dotyczące podprogowych lekcji, jakie zawierają filmy Disneya. Być może najczęstszą krytyką jest sposób, w jaki przedstawiały one stereotypy płciowe, rasowe i kulturowe w przeszłości. Na przykład piosenka otwierająca "Arabian Nights in Aladdin" zawierała wiersz "gdzie obcinają ci ucho, jeśli nie podoba im się twoja twarz", gdy została wydana w 1993 roku. Później Disney zmienił lirykę.
Trwały wpływ stereotypów
Niektórzy badacze dzielą korporacyjny portret kobiet na odrębne epoki. Po raz pierwszy nadeszła era domowa, kiedy to kobiety takie jak Śnieżka, Śpiąca Królewna i Kopciuszek były przedstawiane jako domownicy, często sprzątający i potrzebujący ratunku przez mężczyznę.
Potem przyszła buntownicza, nowa faza Ariel w Małej Syrence, księżniczka Jasmine w Aladdinie, Pocahontas i Mulan. W tym okresie, kobiety Disneya zdawały się zdobywać bardziej niezależną passę, starając się uwolnić od więzów społeczeństwa. Ale Ariel również poświęca swój głos, by być z mężczyzną, którego kocha.
"Symbolika jest tu potężna", napisała Mia Adessa Towbin i jej koledzy z wydziału rodzinnego Colorado State University w jednym opracowaniu. "Aby zdobyć miłość księcia, musi zrezygnować z myśli i intelektu, z niezależności i tożsamości".
Chociaż historia ta została pierwotnie napisana przez Hansa Christiana Andersena, badacze twierdzą, że stanowi ona trafną metaforę dla wielu bohaterek Disneya - "nikt nie słucha ich słów".
Mała Syrenka i pięć kolejnych filmów również pokazują inny trend - postaci kobiece zaczynają mniej mówić. Kobiety, mimo że są tytułowymi bohaterami, w filmie Małej syrenki mówią tylko 32%, podczas gdy w Pocahontas mają tylko 24% wierszy, a w Mulan 23%. W Aladynie postaci kobiece mają tylko 10% dialogu.
Carmen Fought i Karen Eisenhauer, lingwistki z Uniwersytetu Stanu Karolina Północna, których analiza doprowadziła do powstania tych postaci, również znalazły w tych samych filmach męskie postacie, które o wiele bardziej niż na odwrót rzucały się w oczy kobietom. Kiedy kobiety to robiły, były bardziej grzeczne niż mężczyźni. Inni sugerowali, że poziom niepewności w dialogu postaci kobiecych również wzrósł.
Dla krytyków jest to silny sygnał dla małych dzieci, który wzmacnia wiele utrwalonych od dawna stereotypów dotyczących płci. I są pewne dowody, że może to pozostawić trwałe wrażenie.
Badanie przeprowadzone przez badaczkę życia rodzinnego Sarah Coyne z Brigham Young University - zainspirowane obawami o własną konsumpcję Disneya przez jej córkę - wykazało, że zaręczyny z księżniczkami Disneya u młodych dziewcząt w wieku około dwóch lat wiązały się z większymi zachowaniami stereotypu płciowego i niższą samooceną ciała rok później.
